7.oda

Ocak ayının ilk haftasında izlemiştim ilk kez bu muhteşem filmi..
No Country For Old ManLüleburgaz gezimde sevgili UfukCry ile birlikte gittiğimiz bir arkadaşı, neredeyse daha kapıdan girer girmez heyecanla Coenlerin yeni filmini izleyip izlemediğimizi sormuş, bizden hayır cevabını duyduğunda ise filmin büyüsünü üzerinden atamadığı her halinden belli olan tavırlarla dakikalarca filmden bahsetmişti..
tamam demiştik biz de..
tamam izleyelim hadi aç filmi :)
ses yalıtımı ile tüm duvarları geçirmez özelliğe bürünmüş küçük bir stüdyo evde, sinemadaki gibi bir ses ile izledik bu karanlık şiddet filmini..

İhtiyarlara Yer Yok..

Aslında daha filmin başlarındaki; karakolda polisin öldürülme sahnesinden belliydi nasıl bir Coen filmi ile karşı karşıya olduğumuz..

Haziran 1980 – Batı Teksas çölleri, kasvetli yapış yapış motel odaları, para uğruna ölen bir sürü erkek ve katıksız bir şiddet..

Nerdeyse hiç müziğin kullanılmadığı, rahatsız edici karanlık bir sessizliğin hakim olduğu ve gerekmedikçe karakterlerin bile konuşmadığı az diyaloglu, beden dilinin neredeyse tüm filmi kucakladığı sert bir şiddet filmi..

Filme şiddet kadar damgasını vuran ise kuşkusuz Bardem in o tuhaf saç stili.. Bu saç fikri aslında Teksaslı Tommy Lee Jones dan çıkmış. Tommy daha çekimler başlamadan önce Coenlere Teksas’taki mekanlarla ilgili 1960’lardaki genelev, bar vb gibi yerlerin fotoğrafların olduğu bir kitap getirmiş. Fotoğraflardaki bazı müşterilerin saç kesimleri böyleymiş..

Kurşuna gerek duymayan bir silahla adete bir yok edici gibi karşımıza çıkan, şiddetin acımadan ve duygudan yoksun doğasını tüm yüz ifadesinde taşıyan Chigurh, uzun boylu soğuk katı vücuduyla ve böyle bir saç kesimiyle aslında tüm ironiyi tek başına anlatıyor gibi..

Yani elinde oksijen tüpü silahıyla ortalarda dolaşıp neredeyse karşısına çıkan herkesi öldüren, her şeyin eksiksiz olarak yapılmasına takıntılı, bir o kadar titiz, bir o kadar heybetli görünüşlü o adam..
ve o saç..
tüm bu görüntüyü ve ifadeyi yıkıyor bir saç modeli..
ironi sadece bir saç modeliyle böylesine güzel işlenebilir mi bir filmde??
Ve belki de bu ironi sanırım izlediğimiz şiddeti biraz daha katlanılır kılıyor..

Benim psikopat yönümü bilenler bilir :)
şiddet filmlerini de suç filmlerini de gerilim filmlerini de fazlasıyla severim..
psikopat tipler de ayrıca ilgi alanıma giriyor :)
Bu filmi diğerlerinden ayıran öyle keskin şeyler var ki.
Mesela bir Testere filmiyle karşılaştırılamayacak denli farklı bir anlatım var şiddet üzerine..

Şiddet övülmüyor her şeyden önce !!
Aksine ölüm saçan, kötülük saçan bir şiddet anlatılıyor..
Ürkütücü !!!
Ürkütücü çünkü Chigurh ın nerden gelip nereye gittiğini bilmiyorsunuz..
Amacı nedir, hayalleri var mıdır, tutkuları, hırsları??
Geçmişinde yaşadığı bişeyler yüzünden mi bugün bu durumdadır??
Kimdir yani kısacası bu katil??
Geçmişiyle geleceğiyle karakteriyle içiyle ilgili hiçbir şey bilmiyoruz.
Bağlandığı bir kadın yok..
Uyuşturucu, ev, para gibi onu tetikleyecek, sürükleyecek hiçbir bağı yok sanki hayatla arasında..

Tek bildiğimiz; öldürmekten, ya da kurbanlarını korkutmaktan özel bir zevk almayan, iyilik ve masumiyet karşısında hiç etkilenmeyen, merhamet ve af gibi kavramlarla hiç alakası olmayan içine sadece ve sadece şiddetin işlediği bir insan o..

onun için sorunları çözmenin tek yolu şiddet..
ve o da öyle yapıyor..
karşına kimin çıktığının ya da konuyla ilgili olup olmamasını hiçbir önemi yok..

Bu filmdeki şerif karakteri de enteresan aslında..
çaresiz şehir dedektiflerinden pek bir farkı yok gibi..

Zaten olaylar en başından beri kontrolsüz şekilde gelişiyordu ve bizim şerifin elinden gözlemlemekten başka bir şey gelmiyordu..
Suçluların peşine düşmektense olay yerlerini sonradan geziyor, gözlemliyor ve olayların psikolojik yönleriyle ilgileniyordu..

Final sahnesine doğru yaklaştıkça aralara giren ve sanki hikaye ile hiçbir alakası yok gibi duran sahneler sanırım filmin tüm hüznünü bir anda gözler önüne seriyor..
şerifin babasıyla konuştuğu sahne.. ve karısına rüyasını anlattığı sahne..

Sahnelerden konu açılmışken fazla diyalog barındırmayan bu filmden sevdiğim bikaç repliği de hemen yazayım:
Eğer pislikten korkarsan, pislik sana da bulaşır..Geleni durduramazsın, onlar yeniyi beklemez, bu kibirdir.Ve şerifin babasına yaptığı müthiş itiraf:
Yaşlandıkça Tanrı’ya daha çok yaklaşacağımı düşünürdüm, oysa tam tersi oldu. Onu suçlamıyorum. Aynı fikirlere sahip değiliz..
Benden bu kadar derken, Mehmet Açar’ın bir yorumu ile bitirmek istiyorum yazımı:
“ Benim Cici Silahım’da Michael Moore’un çok açık bir biçimde söylediği gibi, ABD’nin şiddete olan hikayesi çok eskilere, ta ilk kurucular dönemine kadar gidiyor. Scorsese’nin New York Çeteleri’nde anlatmaya çalıştığı modern Manhattan’ın gökdelenleri arasına gömülmüş o tarih, bastırıldığı yerden çıkıp Chigurh ya da başka bir şey olup geri dönüyor ABD’nin sokaklarına… Kirli Harry’lerin, Ramboların çözemeyeceği bir mesele bu. Orta sınıf, vicdanlı Amerikalıların elinden de kaygılanmaktan başka bir şey gelmiyor. Bu film biraz bu kaygı ve karamsarlık halinin izdüşümü gibi geliyor bana. ABD’nin 11 Eylül’de dışarıdan değil dolaylı olarak içeriden vurulduğuna inananların çektiği bir film bu. Ülkenin geçmişine gitmeyi ve çözümsüzlüğü daha derinlerde aramayı tercih ediyor. ABD’nin bugünüyle güya daha direkt bir biçimde yüzleşmeyi tercih eden birçok filme göre çok daha anlamlı şeyler söylemeyi başarıyor ve sorunları hala bilek gücüyle çözen Amerikan kahramanlarıyla dolu birçok filmi de ofsaytta bırakmayı başarıyır.”
Evet filmde neredeyse hiç müzik yoktu demiştim ama ben izlerken içimde hep Metallica nın şarkılarını duydum neden bilmiyorum..
aslında tek bir şarkı değil de eski birçok parçasıyla doldu içim..
ama zamanında da en sevdiklerim arasında bulunan turn the page i seçtim şimdi :)

(METALLICA - TURN THE PAGE)