7.oda

.
Bu Yazı Eden Lake filmi hakkında fazlasıyla detay bilgi içerir.
.


TOOL - HUSH

“Ama onlar daha çocuk” diyor ağlayan bir anne filmin sonunda..
Ama onlar daha bir çocuk..


Şiddetin temelinin nereye dayandığını, şiddetin ucunun nerelere kadar uzanabileceğini sorgulatan, zaman zaman kafanızı sağlam karıştıran, zaman zaman midenizi bulandıran, zaman zaman sizi oturduğunuz koltuğa çivileyerek hareketsiz ve soluksuz izlemenizi sağlayan, gerçekliğinden asla taviz vermeyen bir film Eden Lake..

Senaristi ve yönetmeni James Watkins’in ilk filmi. Watkins, “Canavarın bir vampir, bir kurt adam ya da uzaydan gelen bir yaratık olmadığı, aksine içimizde yetişmiş bir şey olduğu bir korku filmi yapmak istedim.” diyor. Ve bence dediğini başarıyor da..

Gerçek hayatta hepimizin başına gelebilecek, tüyler ürpertici bir gerçeklikle kuşatılmış, sert bir gerilim filmi Kan Gölü.

Adından da anlaşılacağı üzere hikaye bir göl kenarında geçiyor.
Göl kenarında bir ormanda..


Genç çiftimiz haftasonu kaçamağı yapmak üzere gölün bulunduğu kasabanın yolunu tutar. Üstelik Steve (Michael Fassbender) sevgilisine Jenny (Kelly Reilly) bu romantik tatilde evlenme teklif etmeyi planlamaktadır. Fakat göl kenarına kurdukları kamp daha ilk andan itibaren kasabanın yerli halkından olan yeniyetme serseri bikaç çocuk sayesinde tatsızlaşmaya başlar. Ve devamında da tam bir kabusa döner.

İşkenceyle birlikte hayatta kalma mücadelesine dönen bir kedi-fare oyunu..

Bir açıdan aslında çok bilindik, pek çok örneği olan bir konu var ortada.

Fakat hikayenin içinde yedirdiği pek çok nokta ile Watkins filmini diğerlerinden farklı ve kaliteli kılmayı başarıyor..
Suçlunun kurbana, kurbanın suçluya dönüştüğü, sonra yine birbirine karıştığı ve dolayısıyla bizi sürekli sorgulamaya iten, ne düşüneceğimizi şaşırdığımız pek çok sahne barındıran bu gerilim macera filmi, son dönem içi boş pek çok gerilim filminden hemen sıyrılıyor.
Gerçek bir ormanda ve düşük bütçeyle çekilmiş ve Holywoodun pek cesaret edemeyeceği soruları içine yerleştirmiş bir İngiliz filmi. Ama Holywood stüdyo filmlerini de aratmıyor çekim kalitesi bakımından..
Sertliğinden de asla taviz vermiyor.


Yönetmenin filmde alt metin olarak sorgulamamızı istediği bazı noktalara da kısaca değinmek istiyorum:

Filmin başlarında çift göl kenarına kamp kurup güneşlenmeye başlar. Hemen az ilerisinde de kasabalı yeniyetme veletler oldukça rahatsız edici bir müziği yüksek sesle açmışlar ve çiftin gölün sessizliğinde bulacakları huzuru bozmuşlardır. Ve bir de köpek sürekli çiftin yanına gelip onları rahatsız etmektedir. Sonunda adam dayanamayarak gidip çocukları uyarır. Ve çocuklar, “Pardon abi, rahatsız mı ettik, özür dileriz, bir daha olmaz” diyecek tiplerden olmadığı gibi, adamın kibar uyarısına argo ve pis sözcüklerle cevap verirler..


Daha bu sahnede bile ikilem oluşuyor insanın kafasında.. Göl çok küçük bir yer değil.. Herkes kendince kendi istediğini yapmaya gidiyor oraya. Çift huzur aramaya, çocuklar kendince eğlence yaşamaya. Çift madem gürültüden rahatsız oldu konumlarını değiştirip gölün başka bir bölümüne gidebilirler. Ama gitmiyorlar. Çünkü hem şehirliler, hem de büyükler. Pek çoğumuzun yapacağı gibi aslında; rahatsız olduğumuzda o ortamdan uzaklaşmak yerine gidip rahatsız olduğumuz şeye saldırırız ya hani işte.. Neden peki? Neden daha mantıklı ve olması gereken çözümü değil de kavgalı olan çözümü seçeriz çoğu zaman?? Kendimizi üstün görmemiz, öfkemizi kontrol edemememiz, içimizdeki ukala alttan almayı bilmeyen çocuğun şımarıklığı ve kazanma hissi gibi pek çok nedeni var elbette..

Neyse.. filme geri dönersek, ilk sataşmayı böylece bizim çift başlatmış olur.. Ve işte aslında zaten şiddete meyilli bu çocukların içindeki sonu kestirilemez sadistliği de dürtmüş olur.


Evet çocuklar korku filmlerindeki çoğu tiplemeler gibi ellerinde satırlarla kurban avına çıkmış değiller.. Sadece en ufak bir sebep yüzünden bir caniye dönüşebilecek, şiddete fazlasıyla meyilli sorunlu isyankar tipler. Bu da filmi çok daha gerçekçi bir yapıya sokuyor zaten. Filmde ara ara gösterildiğinde de anlıyoruz ki, ailelerinde başlıyor şiddet.. Filmin başlarında küçük çocuğuna annenin yerleştirdiği sağlam bir tokat ile “oha” derken, ilerleyen karelerde en psikopat gencin babasının nasıl biri olduğunu da görüyoruz..

Evet suçlunun kurbana, kurbanın suçluya dönüştüğü demiştim ya.. Çocuklar bu sataşmanın devamında çiftin arabasını ve içindeki eşyalarını çalarlar. Çocukların tam birer serseri olduklarını anlarız. Şimdi kurban durumundaki çift yürüyerek onları bulur ve karşılıklı bir itişip kakışma sırasında Steve kurbanken suçluya dönüşerek, kazara filmin en psikopat çocuğunun köpeğini öldürür. Ve bundan sonra çocuk işte tam bir caniye dönüşerek, tüm arkadaşlarını da bu şiddet oyununa dahil ederek akıl almaz işkencelerle, hiçbir acıma belirtisi göstermeden ölüm makinesine dönüşür.


Bizim sağlam kaslı mükemmel vücutlu, zengin (rayban gözlük sahnesi, arabası, cep telefonları, göldeki dalış malzemeleri vb.) güçlü erkeğimiz Steve çok kısa bir sürede çaresiz bir kurban haline gelir.

Oysa sevgi dolu, yumuşak, sevecen, -sevgilisinin küfür etmesini bile istemeyen- anaokulu öğretmeni hanım kızımız Jenny tam bir intikam meleğine dönüşür. Hayatta kalmak kolay değil. Yaşamak için öldürmeyi öğrenir.. Çöp tenekesinden kapkara bir halde çıktığı ve aynada kendini gördüğü o sahne sanırım artık bir kırılma noktasıydı. Öldürdükleri çocuk olduğunda ve nedense hep pişman olan çocukları öldürdüğünde yine aklımız karışır bizim de.. Bazen gerçekten kimin haklı olduğunu algılayamayız..

Aslında daha bahsedilecek pek çok sahne var..

Teknolojinin avantaj değil dezavantaj olduğunu bikaç sahneyle bize iyice belleten yönetmen, gündelik hayatlarımızdaki kuşatılmışlığımıza gönderme yapıyor.. Bluetooth özelliğinin ve araba alarmının çiftin kaçmasına değil de yakalanmasına sebep olduğu sahneler örneğin..



Müthiş bir final sahnesiyle de akıllardan kolay silinmeyecek bir filme dönüşüyor Eden Lake..

Hani bizim ukala sinirli erkek Steve filmin başında sürekli “fuck” diye bağırırdı ya.. İşte filmin final sahnesinde sanırım herkes içinden yada dışından bu kelimeyi söylemiştir.

Tamam film zaten sürekli daha da karamsarlaşan bir yapıya sahip ve genelde izleyiciye ümit vermeyen bir karanlıkta olsa da böyle de bir son gerçekten kolay cesaret edilecek bir şey değil.

“Onlar daha çocuk” diyordu oğlu ölen bir anne..

Onlar daha çocuk..

Ama film bize onların ne kadar çocuk olduklarını sağlam belletiyordu..
.
.