7.oda

Evet.. muhteşem dizi Lost un bölümlerini izledikçe, bölümlerden ilgimi çeken diyalogları yazacağım demiştim..
Birinci bölümle başlamak gerek.. ama diyalogları yazarken bir yandan konuya da yer vermek lazım..
Hani benim gibi yeni değil de zamanında keşfedip 2 yıl önce izleyenler de yad etsinler :)

Sidney’den Los Angeles'a gitmekte olan bir yolcu uçağı, Pasifik okyanusu üzerinde rotasından çıkarak düşmeye başlar. Uçak havada parçalanır. Kazadan mucize eseri biri ağır yaralı 48 yolcu kurtulur. Herşeyden soyutlanmış bir adaya düşen kazazedeler uçağın enkazından hayatta kalmalarını sağlayacak şeyleri kurtarmaya çalışır. Herkes panik içindedir.


Kendini ilk toparlayanlardan biri olan Jack doktordur ve hemen yaralıların yardımına koşar. Daha sonra kendisinin de yaralı olduğunu farkeden Jack etraftaki bavullardan bulduğu dikiş seti ile sırtındaki yarasını dikmek için ormanın içine girer. Orada Kate ile karşılaşır ve yardım ister.

(Ve işte bu dikme operasyonu sırasında ikili arasında, korku üzerine aşağıda okuyacağınız harika diyalog geçer..)

Daha sonra uçağın ön kısmını bulmak ve kazadan başka kurtulan olup olmadığına bakmak için Jack, Kate ve Charlie bir keşif gezisine çıkar. O sırada sağanak yağmur başlar. Ormanın içinde kokpiti bulurlar ve pilotun yaşadığını fark ederler. Pilot onlara rotadan çıktıklarını ve arama ekiplerinin onları yanlış yerde arayacağını söyler. Arama ekiplerine haber vermenin tek yolunun telsizle yerlerini bildirmek olduğunu söyler. O sırada dışarıdan korkunç bir ses gelir. Kaptan ne olduğuna bakmak için kokpitin penceresinden dışarı çıktığında bir şey onu dışarı çeker. Diğerleri panik içinde koşmaya başlarlar ve birbirlerini kaybederler. Bir süre sonra Charlie ve Kate birbirlerini bulmayı başarır ve Jack'i aramaya başlarlar. Bu sırada ağaçların üzerinde kaptanın cesedini görürler ve onun oraya nasıl çıktığına bir anlam veremezler. Jack'i bulduktan sonra telsizle beraber sahile dönerler. Kazazedeler yardım geleceği umuduyla beklemektedir fakat gece olmasına rağmen hiç kimse gelmemiştir. O gece korkunç sesleri tekrar duyarlar ve gizemli bir canlının ağaçların arasında dolaştığını hissederler. Sırları ve karanlık geçmişleri olan 48 yabancı bu gizemli adada her türlü zorluğa karşı hep birlikte çalışmak zorunda kalacaktır.


Gelelim dikiş sırasındaki diyaloğa..
Kate, Jack'in sırtını dikmektedir.

Kate: Hiç korkmuş görünmüyorsun. Bunu anlamıyorum.

Jack: Korku tuhaf bişey. İhtisasımı yaparken ilk cerrahi operasyonumu 16 yaşındaki bir çocuğun bel kemiği üzerinde yapmıştım. Bir kız. Ve sonunda.. 13 saatten sonra, üzerini örtüyordum ve ben kazara omuriliğini saran zarı yırttım. Tüm sinirlerin bir araya toplandığı omurilik merkezini parçaladım. Zar, yırtılıp açıldı. Sinirler dışarı çıktı. Tıpkı çubuk makarna gibi. Omurilik sıvısı dışarı akıyordu.
Ve ben ve korku çok.. çılgıncaydı..
Çok gerçek..
Ve üstesinden gelmem gerektiğini biliyordum..
Böylece bir seçim yaptım.
Korkunun içime girmesine izin verdim. Kontrolü ele geçirmesine. İşini yapmasına..
Ama sadece 5 saniye için.
Ona tüm vereceğim buydu.
Sonra saymaya başladım.
Bir.. iki.. üç.. dört.. beş..
Ve gitmişti..
İşime geri döndüm, dikişi yaptım ve o iyileşti..

Kate: Eğer bu benim başıma gelseydi, sanırım dışarı kaçardım..

Jack: Bunun doğru olduğunu sanmıyorum.. Şu an kaçmıyorsun..