7.oda

.


DOLORES O'RIORDAN - IN THE GARDEN

Bu kitabı daha önce okumalıydım..
Evet pek çok kitabı neden daha önce okumamışım ki diye hayıflansam da hiç biri bunun kadar kuvvetli değildi..
Bu kitabı daha önce okumalıydım.. Çünkü eğer okusaydım uyanışım sonrası girdiğim bunalımlarda, adını çok net çizebilirdim yaşadığım şeylerin..
Oysa ben uzun zamanımı, evet uzun zamanımı yaşadığım şeylerin, hislerimin anlamını çözmeye, sonrasında da yine çok uzun zamanımı bu hislerimi karşı tarafa aktarmaya, kendi duygularımı ona tercüme etmeye harcamıştım..
Önce kendi sorularımı cevaplamak, sonra da onun sorularını cevaplamak için ayırdığım yıllar..
Oysa Suna nın kitabın başında anlattığı ruh halinin tamamıydı işte benim de halim..
Oysa benim yıllarımı alan bu sorgulama ve adlandırma dönemini Suna kitapta bikaç sayfada özetlemişti..


Bu kitabı daha önce okumalıydım..
Okumalıydım ki.. “işte” diye gösterebilmeliydim kendime de, hayatımı adadığım insana da..
Okumalıydım ki.. Hissettiğim şeyler karşısında kendimi ‘rahat bi tarafına batan nankör’ biri gibi hissetmemeliydim..


Suna’nın; Su ve Na diye ayırdığı içindeki iki farklı kadın gibiydi benim de içim işte..
Bir yanda uysal, evcimen, bir erkeğe bağlı olmaya ihtiyaç duyan, sevilmek isteyen, ömrünü bir erkeği mutlu etmeye adayabilecek, yemek pişirip temizlik yapacak, kendini hiç önemsemeyip sadece eş ve anne kimlikleriyle yaşayabilecek, hayatını özveri üstüne kurmuş bir kadın vardı Su gibi..
Bir yanda da isyankar, içindeki ateşi hiç sönmeyen, kavgacı, başınabuyruk, gerçek bir özgürlük tutkunu, asi, cesur, sürekli kendini arayan, kimseye tam bağlı olamayacak, bencil ve tutkulu bir kadın vardı Na gibi..
Ve bu ikisinin birleşiminden oluşan bir kadın vardı temelde SuNa..
Doğal olarak dengesiz ve iç çatışmaları hiç bitmeyen bir kadındı..
Benim gibi..


Benim gibi..
Yıllarca Su gibi yaşamış, sonra birden kimlik bunalımına girip Na ile karşılaşan içinde, bu Na yüzünden önce kendinden utanan sonra da suçlanan ben değil miydim..
Herkes ya Su ya da Na olmamı beklemiyor muydu..
İkisini de içimde taşıdığımı neden anlatamamıştım o zamanlar hayatımdaki insanlara..
Hepsi Su yu seviyordu, çünkü Su asla kendi isteklerini önemsemeyen, hiçbir şeyi sorgulamayan, ona ne sunulursa onunla yetinen, ve sürekli etrafındakiler için çabalayan, hayatın bütün anlamını kocasına adamış bir kadındı..
Kimse Na yı istemiyordu.. çünkü Na hepsine meydan okuyordu, kafa tutuyordu, “Ben bunu istiyorum” diyebiliyordu.. "Önce ben, önce benim isteklerim" diyebiliyordu. "Bana yetmiyorsun" diyebiliyordu, eleştiriyordu, istiyordu, isyan ediyordu..
Sonunda ortaya büyük bir savaş çıkmıştı ve herkes Na yı öldürmeye çalışıyordu.
Onu sindirmeyi başardılar bir süreliğine ama öldürememişlerdi.
Bir köşeye çekilip sesini çıkarmadan bekledi yıllarca..
Bu yıllar içerisinde çok daha güçlendi..
Ve bir gün asıl savaş başladığında herkesi yakıp yıkıp geçti, savaşı kazandı..
Su yu bile sindirdi,
Tek ve Mutlak Güç olarak hakimiyetini kurdu..
Devir artık Na nın devriydi..
Uzun zaman da böyle geçti..


Bu arada bütün erkek kuşlar öldü..
Avuçlarında kanlar yoktu belki ama kuş cesetleri heryerdeydiler..


Bu savaş, kendi içinde ikisinin de olduğunu kabul edip Su yu da Na yı da sevmeye başlayana kadar kadın, sürdü..
Belki bir gün Su yu da Na yı da birlikte sevebilecek biriyle karşılaşacağına dair ümitlerini de yeşertti..
Ve barıştı kendisiyle..


Kitabı anlatacağım derken kendime daldım..
Evet bu kitabı daha önce okumalıydım..
Okumalıydım ki o zaman belki kuşlar ölmezdi, uçup giderlerdi,
O zaman belki yüreğimde bunca kuş ceseti taşımazdım..
Bilseydim.. okusaydım.. belki de daha güzel ifade edebilirdim herkese kendimi zamanında..
Tek bir kadın olmadığımı, içimde her şeyi barındırdığımı..
Hep olmadığımı Daima olmadığımı, Biraz ve Bazen olduğumu..
Ara sıra bir sığınağa ihtiyaç duyduğumu, yalnız kalmak yoksunluğumun beni delirttiğini, bazen tek istediğim şeyin yalnız kalabilmek olduğunu daha farklı ifade edebilirdim herkese..
Ve bunca ölü kuşlar bırakmazdım geride kalan bahçenin içinde..


Ölü Erkek Kuşlar ; okuduğum ilk kitabı İnci Aral'ın..
Kitapta elbette benim burada bahsetmediğim pek çok konu ve pek çok karakter var..
Ama ben özellikle kitabın ilk bölümlerinde anlatılanlara takılı kaldım günlerce haftalarca..
sonrası su gibi akıp geçti okunurken..
En çok alt çizdiğim kitap bu olabilir..
Neresini buraya alıntılasam düşündüm de..
Sanırım saatinin geriye doğru çalıştığını anlattığı bölümü yazmak istiyorum..
Saati uzun zaman geriye doğru çalışmıştı Sunanın, tıpkı benim gibi..
Zaman kavramını gerçekten yitirdiğim bölümleri hayatımın..
Ne zaman ki artık her şeyi geride bırakıp kendini bulduğumda zaman normale dönmüştü..


Bu geceye gelinceye kadar, zaman uzun bir süre bir yerlerde takılıp kaldı benim için. Gereğinden uzun akşamlar, geceler, sabahlar ve günler yaşadım. Geriye doğru çalışıyordu saatim bu sıralarda ve kimse onaramıyordu bu bozukluğu. Her şey normal, diyorlardı saatçiler. Aslında görünürde pek bir aksaklık yoktu. Şu var ki, benim biyolojik zaman ayarımla uyum içinde olamıyor, apansız yıllar öncesinin saat onyedilerini, üçlerini, beşlerini göstermeye başlıyordu saatim. Bu arada birkaç saat değiştirdim elbette, ama yararı olmadı bunun. Onlarda da aynı aksaklık ortaya çıkıyordu koluma takar takmaz. Bir randevuya yetişmeye çalışırken geç mi kaldım acaba kaygısıyla baktığımda, yetişmeye çalışmış olduğum pek çok randevuya koşar buluyordum kendimi. Bir Salı günü öğleden sonra onbeşte nerede kimlerle buluşmaya gitmişsem –öyle az buz değil bunlar- ister üç yıl ister beş-on yıl önce olsun, saatim akıl almaz bir hızla geri atlamalar yaparak bütün bu salıların onbeşlerine dönüveriyordu.
Böylelikle yaşamımın bir bölümünde zaman kavramını neredeyse bütünüyle yitirmiş oldum. Bunun yaşamıma yepyeni boyutlar kattığını yadsıyacak değilim. Aynı anda iç içe birkaç zamanı birden yaşayabilmek kolay olmasa da şaşırtıcı ve olağanüstüydü.
Sonra yaralarım kapandı, iyileşme devresini dinginlik içinde geçirdim ve her şeye, bütün o üst üste gelmiş dörtlere, sekizlere, ondokuzlara karşı derin bir kayıtsızlık, kör bir duyarsızlık geliştirdim. En sonunda bana acı veren birçok şeyin hiç de o kadar dayanılmaz olmadığını, kurtulmuş olmanın verdiği uçuk, belli belirsiz bir sevinçle ayrımsadım.

Ve yine kitabın sonlarına doğru bir yerde zamanın artık normale döndüğünü şöyle dile getiriyor SuNa..

Üç ay kadar önce de yeniden başlamayı, yaşamımı yeniden düzenlemeyi umuyordum. Ama yapamadım. Zamanım geriye doğru işliyordu. Yaşamım ileriye değil gerilere gidiyordu durmadan. İlerlemeye çalışırken geriye kayıyordum. Bu yüzden önceki günlerimi yeniden yaşamaya koşuyordum istemeden.
Ama şimdi saatime bakıyorum ve akreple yelkovanın dönmesi gereken yöne, saat yönüne doğru ilerlediğini görüyorum.

Kimseyi beklemiyorum. !