7.oda

Ayfer Tunç’un “Kaybetme Korkusu” isimli öyküsü; öykünün başkişisi Süsen’in kimliğinde aslında hepimizin içinde olan ve her an değişik biçimlerde yaşadığımız ya da duyumsadığımız bir korkuyu, “yitirme korkusu”nu nasıl da duyarlı bir biçimde işliyor..
Süsen’in bağımlılık boyutuna gelmiş olan yitirme ya da ayrılma korkusu, biraz abartılı kaleme alınmış.. ancak, trajıkomik bir boyut kazanan Süsen’in “yitirme korkusu” ya da “birlikte, yapışık yaşama bağımlılığı” aslında günlük yaşamda pek çoğumuzda itiraf edilemeyen, dillendirilmeyen derin ve dehlizi bir yarasal gerçek değil mi..

pek çoğumuz yaşam treninin yolcuları olarak arzu edilmeyen birlikteliklere sırf “durdurun treni inecek var” cesaretini gösteremediğimiz için katlanıp durmuyor muyuz.. o birlikteliklerin bağımlısı olarak yaşamıyor muyuz..
bu yaşantı içinde mutsuzluklarımızı, sevgisizliklerimizi, duygusuzluklarımızı ve kayıtsızlıklarımızı; sırf bu bağımlısı olduğumuz birlikteliklerin sürmesi adına gizlemiyor muyuz..
daha sonra da bu gizin girdabında ve dünyanın en kötü kokularını barındıran birlikte yalnızlıkların dehlizlerinde debelenip durmuyor muyuz..

işte Süsen, Süsen’in babası, Süsen’in kocası bizlerden birileri ve yaşadıkları bizim çoğu zaman fısıldayarak bile itiraf edemediğimiz gerçeklerimizden..
Ayfer Tunç, bu gerçeğin tam göbeğinden dalıyor konuya..

“bu avlu bastırılmış, ortak bir deliliğin açığa çıktığı bir iç âlemdir. Kışın daha sessiz ama daha kötücül olur. Pencereler sımsıkı kapalı olduğundan, yürekten kulak vermek gerekir acı çığlıklara, şehvetin iniltisine, şiddet, ihanet taşıyan fısıltılara. Ben de avlunun diğer insanları gibi hiçbir müdahale arzusu taşımadan, hatta fikir bile yürütmeden öylece izledim olup bitenleri.”
Ayfer Tunç’un bu ifadeleri bir şehirli için sürekli bir yaşam biçimi aslında..
öykü bir avlu çerçevesinde geçiyor..
mekan bu..
şehir yaşamında ise öykümüz (ömrümüz) küçük ya da büyük apartmanlarda geçiyor.. karşımızdaki dairede, altımızdaki, üstümüzdeki dairede insanlar ölse hiçbirimiz aldırmıyoruz..
sadece izliyoruz..
ne acı..
giderek beyinlerimiz de, yüreklerimiz de “avlu”ya dönecek gibi..
o avluda yere çakılırken yankılanan Süsen’in acı ve ölümcül çığlıklarına yalnızlığımız karışacak..

(UGO FARELL - PRECES MEAE)